Wie denkt aan een mooie innovatie in de publieke sector kan veel kanten op. Een heel nieuw type bus bijvoorbeeld waarmee Connexxion in Friesland de concessie voor het streekvervoer won. Door samen met busbouwer Berkhof kleinere, lichtere, en dus goedkopere bussen te ontwikkelen, slaagde Connexxion er in om ook veel kleine kernen van openbaar vervoer te voorzien. Ook denk ik meteen aan het nieuwe zorgstelsel waardoor zorgverzekeraars zich ineens veel meer zijn gaan bezighouden met het bevorderen van zorginnovaties. Nog iets heel anders is prestatiegericht onderhoud, een nieuwe manier van samenwerking tussen woningcorporaties en aannemers bij het onderhoud van woningen. Ik denk verder aan innovaties waarop veel kritiek is: de OV-chipkaart en het rekeningrijden. Maar ook komt in me op: wat is eigenlijk een innovatie?
Prestatiegericht onderhoud is onder andere een mooie innovatie omdat het een probleem oplost. Een innovatie betekent volgens mij altijd ‘een sprong voorwaarts’. Een innovatie moet dus een oplossing zijn voor een probleem. Of dat probleem nu al manifest is of dat in de toekomst kan worden maakt daarbij niet zoveel uit. Prestatiegericht onderhoud voldoet daar aan, omdat het kibbelende corporaties en aannemers voorkomt. Dit probleem was overigens zeer manifest, en in een groot deel van de sector nog steeds. Het mooie van prestatiegericht onderhoud is ook dat het het wantrouwen dat corporaties en aannemers als vanzelfsprekend in elkaar hadden (of hebben) 180 graden omdraait in een aanpak die gebaseerd is op vertrouwen. De aannemer neemt veel werkzaamheden over van de corporatie. Dit is op zichzelf logisch omdat een aannemer ook veel meer kennis en ervaring heeft om goede scenario’s te maken en inspecties te doen. Maar het vraagt wel vertrouwen van de opdrachtgever. De goede resultaten van prestatiegericht onderhoud in termen van de onderhoudsstaat en kosten zorgen ervoor dat dit vertrouwen langzaam maar zeker wordt opgebouwd.
